ولادت حضرت زينب 88
۵جمادي الاول سالروز ولادت باسعادت شيرزن دشت كربلا حضرت زينب كبري(س) مبارك باد
زندگي نامه حضرت زينب
عابده آل علی (ع)
گرچه تمام عمر حضرت زینب(ع)برای حفظ و احیای معارف اسلامی سپری شد، و همه آنها با هدف اطاعت از اوامر الهی انجام میگرفت، اما آن حضرت در عبادت به معنی خاص نیز از موقعیت برجستهای برخوردار بودند. و در سختترین شرایط نیز به طور کامل به انجام وظایف عبادی اهتمام میورزیدند.
امام سجاد(ع) میفرماید:عمهام زینب در جریان حادثه کربلا با آن همه مشکلات و مصائب، حتی در شب عاشورا و شب یازدهم محرم نیز نماز شب را ترک نکردند.
امام حسین(ع) به اندازهای به خلوص و بندگی زینب اعتقاد داشتند که هنگام وداع، خطاب به ایشان فرمودند: یا اختاه لا تنسینی عند نافلة اللیل؛ خواهرم مرا در نماز شب خود فراموش مکن.
امام سجاد(ع) در جای دیگری میفرماید: عمهام زینب در طول راه کوفه و شام، همواره نماز شب را به پا میداشت. در برخی از منازل بین راه میدیدم که او از فرط خستگی و رنجوری ناشی از آزار دشمن، نمازهایش را در حال نشسته میخواند.
همه این وقایع به خوبی از اهتمام و تلاش کامل حضرت زینب(ع) به عبادات خبر میدهد و به دلیل برخورداری از این ویژگی بوده که یکی از القاب آن حضرت «عابده آل علی علیهالسلام» انتخاب شده است.
سومین مولود خانه وحی
حضرت زینب(ع)سومین فرزند حضرت فاطمه و حضرت علی(ع) در روز پنجم جمادیالاول سال پنجم یا ششم هجری چشم به جهان گشودند. در این زمان، پیامبر اکرم(ص) در مدینه حضور نداشتند. امیرالمؤمنین (ع) نامگذاری این کودک را به تاخیر انداختند تا رسول خدا(ص) به مدینه بازگشتند.
آن حضرت به فرمان الهی نام این مولود مبارک را «زینب» گذاشتند و توصیه فرمودند که این طفل را همواره گرامی بدارید؛ چون او شبیه جدهاش خدیجه کبری(ع) است. یعنی همانگونه که حضرت خدیجه(ع) در آغاز بعثت با شجاعت و فداکاری متحمل زحمات زیادی شد تا نهال نورسته اسلام حفظ و بارور شود، حضرت زینب(ع) نیز با صبر و ایثار و تحملِ سختترین فشارها از به خطر افتادن اساس اسلام جلوگیری به عمل میآورند.
در توصیف آن زینب کبری(ع) میگویند: حضرت در وقار و شخصیت چون جدهاش حضرت خدیجه(ع) و در عفاف و عصمت همانند مادرش حضرت زهرا(ع) بودند.
زینب کبری تا حدود پنج یا شش سالگی، تحت تربیت شخص پیامبر اکرم(ص) و در آغوش مادر بزرگوارش حضرت زهرا(ع) پرورش یافت و از این پس، مسؤولیت تربیت و پرورش او به عهده حضرت علی(ع) نهاده شد. تا این که در سال هفدهم هجری به همسری پسرعمویش، عبدالله بن جعفر درآمد. آنگاه که مردم با امیرالمؤمنین علی(ع) بیعت کردند، حضرت برای یاری پدر از مدینه به کوفه رفت و در مدت پنج سال دوران سخت حکومت حضرت علی (ع)، همواره یار و تسکینبخش غمهای پدر بودند و زنان کوفه را آموزش میدادند... چون حضرت علی(ع) در محراب عبادت با شمشیر ابن ملجم مرادی ضربه خوردند، پرستاری آن حضرت را برعهده گرفتند و به دنبال شهادت امیرالمؤمنین(ع) و هنگام نوبت امامت برادر بزرگشان امام حسن(ع) در کنار برادر قرار گرفتند و آنگاه که امام حسن(ع) از کوفه به مدینه برگشتند، به همراه ایشان، حضرت زینب(ع) نیز به مدینه آمدند.
پیامبر به فرمان الهی نام این مولود مبارک را «زینب» گذاشتند و توصیه فرمودند که این طفل را همواره گرامی بدارید؛ چون او شبیه جدهاش خدیجه کبری(ع) است.
یعنی همانگونه که حضرت خدیجه(ع) در آغاز بعثت با شجاعت و فداکاری متحمل زحمات زیادی شد تا نهال نورسته اسلام حفظ و بارور شود، حضرت زینب(ع) نیز با صبر و ایثار و تحملِ سختترین فشارها از به خطر افتادن اساس اسلام جلوگیری به عمل میآورند.
وقتی که در سال پنجاه هجری معاویه حضرت امام حسن(ع) را مسموم کرد باز غمخواری و پرستاری برادر با زینب بود و پس از شهادت امام حسن(ع) در خدمت امام حسین (ع) بودند و زمانی که در سال شصت هجری امام حسین(ع) عازم مکه شدند، به همراه آن حضرت از مدینه خارج شدند و از آن لحظه به بعد تا روز عاشورا در خدمت به قیام حضرت اباعبدالله(ع) تلاش میکردند و لحظهای از آن حضرت جدا نشدند.
نقل میکنند در جریان حرکت به سوی عراق، ابن عباس به امام حسین(ع) گفت اگر ناگزیر باید به این سفر بروید، حداقل زنان و بچهها را با خود نبرید.
در این لحظه، حضرت زینب(ع) خطاب به ابن عباس فرمودند: ... سوگند به خدا از حسین جدا نخواهم شد، همراه او خواهم بود با او زندگی کرده و با او میمیرم.
این وبلاگ کاری است